Koos Meuldijk: “Het gevoel van niks hoeven, dat is genieten”

Het is een mooie dag voor Koos Meuldijk (70) en zijn vrouw Jeanet (65). De zon schijnt en het pensioengeld is weer gestort. “Wat wil je nog meer?”, lacht de oud-schilder vanuit zijn campingstoel. Samen met Jeanet en hun twee zoons komt hij al dertig jaar op de camping in het Veluwse dorp Laag-Soeren. “Het is heerlijk in de stacaravan. Voor een habbekrats gekocht en zelf opgeknapt”, vertelt Koos. “Sinds mijn pensioen is dit ons tweede huisje. Het gevoel van niks hoeven, dát is genieten.”

Koos ging met 67 jaar en vier maanden met pensioen. Ruim 52 jaar zat hij in het vak, sinds zijn vijftiende. “Een hele poos, maar zo voelt het niet. Ik kwam altijd zonder moeite mijn bed uit. Het mooiste aan het werk? Dat je het zag opknappen én het geouweneel met collega’s.” Nu genieten Koos en Jeanet van alle vrije tijd, het liefst samen met hun pasgeboren eerste kleinkind Mees.

Genoeg werk

Voor de jonge Koos was het meteen duidelijk: samen met wat andere jongens ging hij naar de LTS. “Daar kregen we voorbereidend onderwijs. Wilde je bijvoorbeeld bakker, elektromonteur of timmerman worden? Nou, ik vond het leuk om te schilderen. Ik haalde mijn schilderdiploma en ging aan de slag. De school regelde een werkplek voor me. Er waren veel schilders op ons eiland Den Briel, dus werk genoeg. Bij mijn eerste werkgever werd ik verder opgeleid. Intussen ging ik ook nog twee avonden en één middag per week naar school.”

Tweeëneenhalf huisje per week

In het begin ging Koos op zijn fiets naar school en werk. Van zijn eerste spaarcenten kocht hij een brommertje, een groene Sparta. In die jaren werkte hij vooral bij particuliere schilders. “Ik heb ook nog vijf jaar bij een glashandel gewerkt als glaszetter. Daarna ging ik als schilder verder in de nieuwbouw. De nieuwbouwwijken schoten destijds als paddenstoelen uit de grond. Denk aan plekken als Hellevoetsluis, Spijkenisse en Zevenkamp. Honderd huisjes hier, honderd huisjes daar en nog wat flatgebouwtjes erbij. In Rotterdam hadden we zelfs een project van duizend woningen. Tweeëneenhalf huisje per week schilderen en je had een leuk salaris.”

Bloemenveiling

Na de recessie kwam Koos weer in een andere wereld terecht, bij een van de grootste bloemenveilingen ter wereld in Naaldwijk. “In het begin draaide ik vooral avonddiensten. Ik bracht de planten en bloemen van kwekers naar de hallen en koelcellen. Na drie jaar werd ik de huisschilder van de bloemenveiling, samen met een andere collega. De bloemenveiling was echt gigantisch. De hallen, kantoren, toiletgroepen en beurzen: alles kreeg een nieuw likje verf.”

Uitzendbureau

Na tweeëntwintig jaar was het tijd voor iets nieuws. Koos begon aan het onderhoud van een hotel op een groot landgoed, maar na een jaar sloeg wederom de recessie toe. “Ik was als eerste gekomen, dus ging als eerste eruit. Rond mijn vijfenveertigste kwam ik via Faber, een geweldig uitzendbureau, bij schildersbedrijf Van der Gugten in Barendrecht terecht. Daar zat ik op mijn plek. Ik kreeg zelfs een bedrijfswagen. Mijn baas René, collega Mo en ik gingen meestal met drieën op pad.”

Leger des Heils

Op een dag zei René: ‘We hebben een mooie klus in Den Haag bij het Leger des Heils.’ “Daar zaten we ineens tussen de drank- en drugsverslaafden, vol in de hasjlucht, onze schrapers en mesjes veilig opgeborgen achter slot en grendel. We ontmoetten Freek. Een boom van een vent, helemaal waus van de drank, met een slepend been. Toen René vroeg hoe hij hier toch was belandt, antwoordde Freek op z’n plat Haags: ‘Nou schilder, mijn grootouders zopen, mijn ouders zopen, dus ik zuip ook.’ Schrijnend zo’n verhaal.”

Bedankt schilder

Koos herinnert zich ook Harrie, groot fan van ADO Den Haag. “Ik zie hem nog zitten in zijn voetbalpakje in zijn groengeel-geverfde kamer. Harrie was een oud-schilder. Door de drank was hij alles kwijtgeraakt. Hij wilde zo graag nog één keer schilderen, dus duwde ik de kwast in zijn trillende handen: ‘Hup Harrie, het bovenste stukje van het trappenhuis is voor jou. Rustig an, gewoon de kwast van boven naar beneden trekken.’ De tranen stonden in zijn ogen: ‘Bedankt schilder.’ Wij deden normaal tegen die jongens, maakten een praatje met ze. Dat werd gewaardeerd. Na afloop kregen we een grote doos chocolade cadeau.”

Corona

“Het werk was prachtig”, deelt Koos. “Iedere dag ging ik met plezier de deur uit, tot corona toesloeg. Middenin de nacht kreeg ik bijna geen lucht meer. Gelukkig sloegen de medicijnen aan, maar ik was een halfjaar uit de running. Mijn conditie was nul komma nul. Ik ben weer helemaal opgeknapt. De dokter zei een paar jaar geleden nog dat ik de longen van een veertiger heb.”

Campingleven

“Dat is toch het belangrijkste, je gezondheid. Jeanet en ik hopen samen oud te worden. Nu werkt Jeanet ’s winters nog in de tuinbouw. Als tuindersdochter heeft ze al heel wat appels en tomaten geplukt in haar leven. In de warme maanden, als alles begint te bloeien, zijn we samen vrij. We genieten van het campingleven. Gezellig winkelen in Zutphen en Doesburg óf op de elektrische fiets naar de Posbank, een mooi natuurgebied in de buurt. Twee jaar geleden moesten we wel even doortrappen toen Jeanet opeens een wolf zag, maar dat schrikt ons niet af.”

Alles weer gestort 

Financieel gaat ook alles goed. “Ik heb meerdere pensioenen, vanuit de schildersbedrijven, glashandel, bloemenveiling en uitzendbureaus. Alles is vandaag weer gestort. Ik hield me nooit zo bezig met mijn pensioen. Wél gingen de papieren meteen in de map, om alles voor het grijpen te hebben. Dat heb ik onze jongens ook geleerd: hou je administratie op orde.”

Glimlach

Koos geniet van zijn vrije tijd. “Soms mis ik het werk wel, vooral het geouweneel eromheen. Dan ga ik even langs bij de bloemenveiling of app wat heen en weer met oud-collega Mo. Maar ik heb me de afgelopen jaren niet verveeld. Ik deed aan straattheater, zong en speelde in een Bijbelse musical, was hulpverlener bij meerdere hardloopevenementen en ondersteunde het Rode Kruis bij evenementen. Ook zijn we voor het eerst opa en oma geworden. We verheugen ons op alle tijd met onze kleinzoon. Het zijn de kleine dingen die het doen. Een beetje aanrommelen in de caravan, lekker koken of samen naar de eekhoorns kijken. Het gevoel van niks hoeven, dát is genieten”, sluit Koos af. Jeanet beaamt dit met een grote glimlach. “Wij zijn heel gelukkig.”  

Koos Meuldijk 

• Koos (70) uit Den Briel is getrouwd met Jeanet (65) 
• werkte via uitzendbureau Faber bij Schildersbedrijf Van der Gugten in Barendrecht